Life is so unfair

Sinds kort verzamel ik slogans op die grote borden langs de weg, waarop projectontwikkelaars aan voorbijgangers melden wat ze in hun schild voeren. De teksten gaan meestal vergezeld van pastelkleurige tekeningen van gelukkige gezinnen in moderne woningen met veel glas en groene planten.
"Building houses for the Upper Crest", luidt zo'n tekst bij een bouwplaats in Ernakulam, waar zwoegende arbeiders enorme bakken zand op het hoofd naar houten steigers dragen. Bij een veel groter bouwproject langs de snelweg in Trivandrum staat op een enorm bord (dat oprijst uit een rijtje krotten) te lezen: "Only a lucky few will live here! (Life is so unfair, isn't it?)" En langs dezelfde weg bouwt een aanemer die zich "Priviliged Living Inc." noemt.
Ik verzamel die slogans niet vanuit een soort misplaatste sociale verontwaardiging, integendeel. Ze illustreren iets dat me hier al van begin af aan opvalt, namelijk de acceptatie van en tolerantie voor verschillen - in welvaart, rijkdom, kansen enz.
Sociologen associëren grote verschillen in welvaart vaak met criminaliteit - zoals de endemische roof- en moordcultuur onder zwarte Zuid-Afrikanen - maar in India is daar weinig van te merken. En dat terwijl de beter gesitueerden hier nauwelijks hun best doen om sociale spanningen niet aan te wakkeren door een beetje discreet rijk te wezen.
Nee, ze consumeren er onbevangen en opzichtig op los temidden van de alomaanwezige armoede, hun koloniale Rolls Royce lookalikes terroriseren de wegen en iedereen lijkt dat volstrekt vanzelfsprekend te vinden. Getuige dus ook de slogans op die borden. Het ligt voor de hand dat te verklaren vanuit het kastesysteem, maar daarover volgende keer.